با داروهام دوست شدم.
خودم دیگه میدونم که الان، وسط این پیچیدگی‌های وضع مالی و پیدا نشدن ورک-استادی و آر اٍی، به خاطر آرامبخشمه که پنیک نمی‌کنم و فلج نمی‌شم. اما این دیگه عصبانیم نمی‌کنه. همین که توان دیدن زیبایی و توان حس کردن مهر و دلتنگی بهم برگشته، همین که دیگه خشم تنها چیزی نیست که حس می‌کنم، همین که اون ابرها از ذهنم کنار رفته‌ن و به زندگی برگشته‌م، قدردان شیمی داروهام. و امیدوار، که روزی می‌رسه که بی‌نیاز می‌شم ازشون.