این بار که نامجو داشت می‌گفت "بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد/ تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی" ،

از اون اضطرابی که همیشه می‌گرفتم خبری نبود. 

برای اولین بار تو کل زندگیم، نشسته‌م که آتیش رو بشونیم.