و در حین پرسیدن این سوال می‌دانم که بسیارها چیز دیگر مانده که درباره‌ی خداحافظی یاد بگیرم..
اینکه تهِ نوشته‌ش نوشته باشه "به امید دیدار" و تو موقع خوندنش دلت بریزه که می‌دونی این یه کلیشه‌ی آخر نامه نیست. این واقعاً امیدیه که معلوم نیست کی واقعی بشه..
اینکه موقع خداحافظی که بغلش می‌کنی ندونی برای چند وقت داری خدافظی می‌کنی. ندونی کی دوباره می‌بینیش و کجای این دنیا. این لِت ایت گو ترین حالت خدافظیه.. من؟ لت ایت گو؟
در که بسته میشه پشت سرشون، من به اندازه‌ی یک آغوش مردد و نامعلوم، آدم دیگه‌ای شده‌م..
No comments:
Post a Comment