یکی که کیلومترها از شما دوره٬
یکی که براش عزیزین و در لحظه کیلومترهااز شما دوره٬
وقتی می‌پرسه «چطوری؟»٬
داره آداب احوال‌پرسی رو به جا نمیاره. داره می‌پرسه که حالتون چطوره.
جوابشو بدین. جوابشو همون اول بدین. نذارین هزاربار بپرسه. جواب «چطوری؟» این نیست که فلان جا ام. این نیست که با فلانی دارم فلان کارو میکنم. اون بدبخت داره «حال»تون رو می‌پرسه. هرچی بیشتر خودتونو بزنین به اون راه٬ پریشون‌تر می‌شه.
حتی اگه تجربه‌ش نکردین٬ اینو از من بپذیرین که از اون فاصله٬ بی‌خبری سخت‌تر شنیدن اینه که حالتون خوب نیست. بگین خوب نیستم. حتی بگین خوب نیستم و حال ندارم بگم چرا خوب نیستم.
اما یه چیزی بگین.
واضح نیست نیاز آدما به دونستن این که حال عزیزشون چطوره؟ واضح نیست که پیچوندن جوابش شیرِ ‌نگرانی رو تو دل آدم باز می‌کنه؟
نکنین. این کارو با آدمای نزدیکِ راه دورتون نکنین...