قیافه و استایل و دست‌های هیچ‌کس در دنیا٬ نباید این‌همه شبیه دوست‌پسر سابق آدم باشد.
دلم می‌خواد مدت‌های طولانی این پسره رو نگاه کنم. همون‌طور که همیشه فکر می‌کنم کاش می‌شد نشست دو کلمه باهاش حرف زد بعد از دو سال. که چطوری؟ چه خبر؟ خدافظ.
یه دلتنگی‌ای انگار اون ته هست٬ که پشت خاطره‌های گند و زخم‌ها و اسم‌ِ «ابیوسیو ریلیشن‌شیپ» قایم شده. خوشحالم که دیگه این پسره رو نمی‌بینم. خوشحالم که امکانِ سؤ استفاده‌ای که ممکن بود ازش بکنم رو ندارم. سخت گذشت بهم امروز.
No comments:
Post a Comment