داستان‌های زندگی‌هامون رو برای هم تعریف می‌کنیم.

مواجهه با خودِ قدیم‌ترهام کمی عجیبه. انگار که دارم درباره‌ی یه غریبه حرف می‌زنم.
رفتم آرشیو وبلاگ قدیمی‌م رو بعد از مدت‌ها نگاه کردم. که یادم بیاد چطور بودم و چطور دووم میاوردم تو اون‌همه پیچیدگی. نفهمیدم بازم. از نوشته‌های اون‌موقعم فقط خستگیه که میزنه بیرون. یا اینکه انقدر فراموش کردم که با خوندنشون هم یادم نمیاد. خستگی‌هام رو یادمه. بقیه‌ش رو اما نه. 

گذر از اون طوفان‌ها، آرامشِ الانم. یا رستگاریه، یا اینکه پیر شدم و دلش رو ندارم که بزنم به طوفان و با سرسختی قایق کوچیک چوبی‌م رو توی طوفان برونم دیگه. یکی دوتا تجربه این اواخر دارم که نشون میده دلِ زدن به طوفان رو دارم. اما اون همیشگی بودنش، اون "موجیم که آسودگی ما عدم ماست"، اون حالِ عجیبی که الان موقع تعریف کردنش هم تعجب می‌کنم دیگه نیست. مدتیه دارم آسوده زندگی می‌کنم. هر تجربه‌ی طوفانی‌ای رو به محض شدید شدنش کات کردم این چند وقت. و من آدمی‌ام که آسودگی برام لزوماً بار مثبت نداره. نمی‌دونم. نکنه دارم پیر می‌شم؟