اگر دست از تلاش برای بوسیدنم بر می‌داشت، شاید پن دقه خواب آرام روی سینه‌اش و لای بازوهاش ممکن می‌شد.
فراری‌ام داد باز. تیر توی تاریکی‌ام هم خورد به سنگ. سیم لپ‌تاپ را که با طمأنینه جمع می‌کردم، گفت «این قیافه‌ی کسیه که دیگه نمیاد.»
رفتم.