خستگی آدم رو فلج می‌کنه.
خستگی احساسی‌ای که تجربه کردم در طول دو هفته‌ی گذشته، با همه ی تجربه‌های قبلی‌م فرق داشتو قبلاًها که از نظر احساسی خسته می‌شدم، وقتی بود که همه‌چی پیچیده بود و درد می‌کشیدم و مچاله بودم.
این بار، خوشحال بودم و قدردان بودم و هی باورم نمی‌شد که اینهمه اتفاق خوب داره میفته. همزمان، شاگردام باهام دوستی می‌کردن و قصه‌هاشون رو می‌نوشتن تو تکلیفا. تکلیف ۳۶ تا بچه‌ی ۱۵-۱۶ ساله رو که صحیح می‌کردم (حالا فک کن، نمره می‌دادم که متنی که یکی از بی‌میل‌ترین و کسل‌ترین شاگردام راجب تجربه‌ی رفتنِ پدرش از خونه نوشته)، بعدش احساس می‌کردم تزکیه شدم. قلبم کش میومد. روحم بزرگ می‌شد. و اینطوری خسته می‌شدم. نمی‌خوابیدم و از همه‌ی این اتفاق‌های حسی برق بهم وصل می‌شد و خوابم نمیومد. کاذب.
وقتی کلپس کردم، دوشنبه که با یه ایمیل مهربون ناکار شدم و سه شنبه که نرفتم مدرسه و تا ساعت ۲ جنازه‌ی مطلق شدم تو تخت، چارشنبه که خبر دستگیری اومد و باز فلج شدم، فهمیدم چه خبره.

آدم تموم می‌شه. آدم نازک می‌شه. آدم یهو خارج می‌شه از زندگی بی که بدونه چرا. چون دیگه نمی‌کشی. لیترالی. تموم.

یادم بمونه.