برزخ

برای اولین بار در عمرم، به کسی که دوستش دارم گفتم برو حالتو خوب کن و بعد بیا که حرف‌ بزنیم. به جای فرسوده شدن لای چرخ‌دنده‌های همدلی و حمایت تو اوج آزردگی. به جای سکوت‌های معذب کننده. به جای هی فمر کردن به اینکه آیا الان وقتش هست یا نه، و امتحان کردن، و دیدن که هرگز وقتش نیست.  به جای تمام اشتبا‌ه‌های تا اینجام. گفتم برو به خودت برس تا وقتش شه. آماده که بودی بیا.

کمتر احساس لای در موندگی می‌کنم حالا.