آدم وقتی توی شهر خودش خونه ای برای خودش داشته باشه، دلش یه طور دیگه برای شهرش تنگ میشه.

 

تصویر برج میلاد توی پنجره ی ساختمون روبرویی تو شب هم نه.
فقط نیم ساعت تنهایی رو پشتی های سبز
سیگار و چایی و نوتلا. یا شاید مربای به.

نیم ساعت تنهاییِ امن و آشنا. تنهايى بدون بي پناهى.