یه جوری با دنیا انم که انگار مثلا دوست پسرمه و ملاحظه‌های ویژه‌ی روزای پی‌ام‌اس‌م رو نکرده. نه انگار که اون غریبه‌ایه که سر تقاطع باهاش شاخ به شاخ میشی و گاهی راه میده، گاهی از اینکه راه می‌دی تشکر می‌کنه، گاهی هم گازشو می‌گیره یه جوری که بزنی رو ترمز و صدتا ماشین پشت سرت بوق و فحش روانه‌ت کنن.

پ.ن: گاهی ه تصادف میکنی از روت رد میشه. انکار نداره دیگه